Jan Beuving wint de Neerlands Hoop!

Nee, voor de hand lag het niet. Jan Beuving (1982), wiskundige, ging naar de Koningstheateracademie in Den Bosch. Omdat zijn hart stiekem bij het cabaret lag, of liever nog, bij het liedjes schrijven. En hij dacht: als ik het nu niet doe, heb ik over veertig jaar spijt. Inmiddels heeft hij twee cabaretprogramma’s op zijn naam staan en een flink aantal prachtige liedjes die dan weer verhalend, dan weer humoristisch zijn. Hij kreeg er in 2012 al de Annie M.G. Schmidtprijs voor en dit jaar de Willem Wilminkprijs.

Zijn eerste cabaretprogramma, ‘Reken maar nergens op’, speelde hij samen met zijn vriend Daan van Eijk. De twee hebben overigens samen een wetenschapscolumn in deze krant. In die voorstelling werden op grappige wijze de verschillen tussen wis- en natuurkunde uitgespeeld. Wat toen al opviel, waren de liedteksten van Beuving. Natuurlijk waren ze qua metrum en rijmschema perfect, want hij is en blijft een wiskundige die goed gekeken heeft naar het ambacht van Kees Torn en Drs P. Tegelijkertijd heeft hij zich ook laten beïnvloeden door de lyrische kant van kleinkunstenaars als Maarten van Roozendaal en Theo Nijland. Hij zei eerder in deze krant: “Een liedtekst schrijven is eigenlijk net wiskunde. Je hebt een probleem dat opgelost moet worden. Dus moet je van het probleem naar het bewijs en je hebt er maar een beperkte ruimte voor. Die puzzel oplossen is fantastisch.”

De Neerlands Hoop krijgt hij voor zijn tweede programma ‘Raaklijn’. Hierin staat hij alleen op het toneel, maar heeft aan Tom Dicke een uitstekende pianobegeleider. Beuving speelt hij voortdurend met de verschillende werelden waarin hij verkeert. Als bèta tussen de alpha’s, als intellectuele, voetballende cabaretier tussen zijn elftalgenoten die veelal PVV stemmen, als liedjesschrijver die soms vanuit zijn hart iets opschrijft wat niet waar is versus zijn wiskunde-hoofd dat vindt dat alles moet kloppen. Liedjes met gehaaide rijmschema’s over de laatste stelling van Fermat, over de Tangens (ander woord voor raaklijn), maar ook beeldende nummers over de enige zwarte man in een dorp of over een jongetje dat alles telt. Hij staat daarbij immer in ruitjesoverhemd op het podium en wordt fraai begeleid door pianist Tom Dicke. Mooi wel, dat hij zijn afkomst niet kan verloochenen, want dat geeft hem een unieke stem in de cabaretwereld.